Rutyna

Po pierwsze to wszyscy mamy sie swietnie. Jestesmy troche zakatarzeni, ale ogolnie szczesliwi, optymistyczni i zadowoleni z zycia --- jako samo zdjecie mowi ;)






Oprocz tego to chyba zaczynam sie troche przyzwyczajac do nowego rytmu i rutyny pracy. Co ciekawe, kiedys rutyna wydawala mi sie czyms najgorszym w zyciu, kojarzyla sie z nuda, powszednoscia i brakiem ciekawych zajec. Pamietam jak po studiach w Polsce wizja dozywotnej pracy od 8 to 16 byla dla mnie jawnym horrorem. Dlatego wyjachalam do Stanow. I bylam taka zadowolona, bylam gotowa co 2 lata mieszkac na innym kontynencie byle tylko nie wpasc w sidla rutyny. Ale zostalam tutaj i potem po kilku latach pracy znowu mialam ochote na zmiane. Rzucilam wiec prace i odmlodzilam sie duchowo i intelektualnie stajac sie na powrot studentka - nic tak nie odmienia zwyklej codziennej rutyny jak taki drastyczny ruch. Jednak co ciekawe, juz nie bylo mi tak latwo sie przestawic. Mialam watpliwosci czy to byla wlasciwa decyzja.

Teraz z kolei po zakonczeniu studiow i po koszmarnym maratonie egzaminowym, przyszedl czas na powrot do rutyny pracy. I po raz pierwszy w zyciu nie mam nic przeciwko temu. Nie chce sie juz uczyc, nie chce planowac przeprowadzek do obcych krajow, nie chce przewracac wszystkiego w moim zyciu do gory nogami.

Chce wstawac co rano i isc do pracy. Chce spedzac czas z rodzina. Chce spotykac sie z przyjaciolmi. Wybrac sie na koncert w weekend....